Bedevaart naar Beauraing, België, 18 t/m 21 april 2020

De vierdaagse bedevaart van NBC Pro Maria afdeling bisdom Den Bosch is van 18 t/m 21 april 2020 met begeleiding van een priester. Er is goede medische begeleiding aanwezig. Programma: dagelijks H. Mis, lof en de persoonlijke zegen met het H. Sacrament, rozenhoedje, bezoek Mariaal museum, show MarieChristien, kruisweg, ontspanningsavonden, DVD over Beauraing, stille aanbidding, de bloedreliek van de H. Paus Johannes Paulus II vereren in de crypte St Jean in de tuin der verschijningen, Mariawake met handoplegging, stille aanbidding, graven van alle vijf zieners bezoeken. De bedevaart van 18 t/m 21 april 2020 heeft de opstapplaatsen Oss, Helmond (bij voldoende pelgrims) en Eersel. Reissom vanaf € 290,- p.p..

De dagbedevaart naar de moeder met het Gouden Hart is op 19 april. De dagbedevaart op zondag

19 april 2020 heeft de opstapplaatsen Nijmegen, Mill, Helmond, Eersel, en grensovergang Bergeijk. Programma: H. Mis, lof en de persoonlijke zegen met het H. Sacrament. Reissom € 40,- p.p.. Info bij het pelgrimssecretariaat van NBC Pro Maria: me­vrouw R. Senders, 0497-682296, website http://nbcpromaria.weebly.com/

Grijze haren, co2, stikstof en ander ongerief.

Bekruipt het u ook wel eens, dat gevoel dat kennelijk niks meer schijnt te deugen. De aarde warmt op. Gletsjers en poolkappen smelten, C02 moet naar beneden en ook de uitstoot van stikstof. De vervuiler betaalt. En daar heerst dan de willekeur. Eerst is de agrarische sector de sigaar, dan de industrie, dan de automobilisten en God weet welke groepen nog meer. O ja, ook hen die de pensioengerechtigde leeftijd dreigen te halen, want die worden gekort wegens de negatieve rente. Ook al zo’n hoofdpijndossier. Als je de krant leest, de sociale media bekijkt, alle nieuws, nep of echt, je zou er grijze haren van krijgen. Nou heb ik het voordeel, dat ik die al geruime jaren rijk ben.  Grijs is dan nog verzachtend uitgedrukt, want ik ben zo wit als een duif. En dat raakt de waarheid beduidend meer. Toch met alle doemdenkers, wetenschappers en al wat aan onheil v.w.b. het klimaat over ons wordt uitgestrooid, weet ik het onderhand ook niet meer. Zelfs in de Bijbel, bij het boek van God en de mensen, zijn er ook profeten geweest die waarschuwden. Soms waren ze als “roependen” in de woestijn. Alleen de feiten deed mensen soms veranderen en dan nog maar mondjesmaat. Weet u, in mijn grijze hersenen, klinken al die verhalen naast elkaar. Wanneer doe je het nog goed? Motor of auto laten staan. Fiets pakken of openbaar vervoer. Niet meer met vliegvakantie, pak trein of ga te voet, al is het maar naar Santiago ter bedevaart. Dat laatste is meer geschikt voor moedige en sportieve geesten. Och, als inwoner van ons mooie Brabant en verbonden met God en kerk, ben ik geneigd voorzichtig met ons milieu om te gaan. Geen eten weg te gooien; iets te repareren, zolang het kan; ieder het zijne te geven; met God en elkaar in gesprek te blijven en zo kan ik deze lijst nog wel verder aanvullen. U zult misschien zelf ook wel zo’n lijstje kunnen maken. Maar wanneer doe je het nog goed? Mijn haren worden er nog witter van. Eén ding weet ik en dat geeft rust: turbulentie in de wereld en in de mens, is van alle tijden.  Gelukkig dat Christus Jezus altijd dezelfde is en niet meedoet aan al die wereldlijke grillen. Waarvan akte.

Mari van der Heijden

Diaken te Schijndel

MAGNIFICAT … EEN SCHILDERIJ MET VEEL TAFERELEN.

Over zending gesproken, als je vier dagen Lourdes hebt ervaren en beleefd, krijg je zoveel vitamientjes binnen, dat je voelt waartoe je geroepen bent. Die vitamientjes krijg je niet alleen door al die kraaltjes van de rozenkrans, die dezer dagen door je vingers zijn gegleden, maar ook in die warme menselijke ontmoetingen, in de stralende glimlach van mensen die met een rugzak naar hier gekomen zijn en die nu een stuk lichter weegt, in de tevreden en dankbare gezichten van mensen die met een beperking moeten leven en die zich helemaal niet afhankelijk hebben gevoeld, omdat ze al geholpen werden voordat ze iets gevraagd hadden. Iedere keer opnieuw is er die ervaring dat in Lourdes hemel en aarde elkaar raken.

In het evangelie schildert Maria in haar magnificat een prachtige levenshouding, waarin zij ons allemaal wil meenemen. Je zou deze lofzang kunnen zien als een schilderij met veel taferelen. Hoe ziet zo’ n schilderij er uit?

Ik zie voor me het beeld van een grazige weide, waar het leven gedeeld wordt zoals het zou moeten zijn, waar mensen leven als broeders en zusters, eenvoudig en nederig van hart. Midden in dat beeld van de grazige weide licht een krans op, bestaande uit 50 + 9 kraaltjes, met een kruisje aan het begin, een rozenkrans waarvan de kralen schitteren als parels. Je kunt die parels met een loep bekijken en dan gaat er een hele wereld voor je open.

Je ziet ongelooflijke taferelen:

… Maria, die haar ja- woord gaf aan de engel

… Maria op bezoek bij haar nicht Elisabeth                                            

… Maria die doodsangsten uitstond om haar Zoon.

… Maria onder het kruis en met haar Zoon in de armen. 

… Maria met een kerk op de achtergrond met daarop de woorden “Zoon zie daar je moeder”

… Maria als moeder van de kerk.

Kijkend naar die taferelen zie je hoe de eenvoud en nederigheid ervan afstralen. Je proeft het onvoorwaardelijke Godsgeloof en diepe vertrouwen: “Wat hebt U toch mooie dingen gedaan in Mij.”

We zien het tafereel dat zich in Lourdes afspeelde. Wat gebeurt er toch … Weer     zo’ n eenvoudig, arm meisje dat niet eens kon lezen en schrijven, een analfabeet, die woorden in de mond krijgt waar ze niets van snapt : “Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis”, maar die wel begrijpt dat ze voor God door de knieën moet gaan en Hem haar ja-  woord moet geven. Op de vraag van een journalist uit Parijs of ze haar verhaal over de verschijningen met hem zou willen delen, want dan worden we samen rijk, was haar antwoord: “Nee, ik blijf liever arm.” De eenvoudigen en nederigen van hart,  ze zijn parels in Gods’ handen. In hen openbaart God zichzelf.

Tijdens de lichtprocessie doofde menige windvlaag het vuur van de brandende kaars. Ik voelde dat als een symbool van de tegenwind die je soms hebt in je leven. Maar er is altijd iemand in je omgeving die je spontaan licht aanreikt. Zo moest het ook zijn als in een mensenleven het licht uitgaat.

Is dat gemakkelijk? Verre van dat. Ieder van ons kijkt soms wanhopig omhoog richting God als we diep ingrijpende levenservaringen te verwerken krijgen en God in geen velden of wegen te zien is.

In de stilte bij de grot doen met mij velen een verrijkende ervaring op. In die stilte voel je dat duwtje in je rug dat je nodig hebt, een duwtje waarmee God je vooruit wil stuwen. Je moet je last zelf dragen en verwerken, maar met dat duwke is het net wat minder zwaar. En we weten het: iemand die je duwt, die zie je niet, maar je voelt het wel. Op die manier zijn ook onze meest dierbaren altijd onder ons.

Die hand van God moeten Maria en Bernadette ook gevoeld hebben. Dat komt overeen met die prachtige mozaïeken in de Rozenkranskerk. We zien de handen van God uitgestrekt boven het kruis, boven Jezus.

Wanneer de houding die Maria heeft uitgezongen in haar magnificat en die door Bernadette is overgenomen, blijvend de onze wordt zullen er nog meer prachtige beelden te zien blijven in die krans vol parels die schittert als nooit tevoren. Maar eerlijk is eerlijk: Kijkend naar al die kraaltjes aan de rozenkrans zie ik ook parels die nog dof van kleur zijn en geen schittering vertonen. Ze staan voor  mensen die leven in doffe ellende, ze zijn in zichzelf gekeerd, verdrinken in hun verdriet, en zien niet het licht dat hun wordt aangereikt. Er zijn nog veel mensen die op ons wachten.

Daarom blijft het de moeite waard om die krans van parels, ook rozenkrans genaamd, vaak door je vingers te laten gaan. In iedere parel die erdoor gaat schitteren krijgt Gods liefde een menselijk gezicht. Onze samenleving is zo sterk als de zwakste schakel.

Pastor Chris van Beurden